Ζιλιάκους, Εμίλ Γκουστάφ

(Émil Gustav Zilliacus, Τάμερφορς 1878 – 1961). Φιλανδός ποιητής. Διδάκτορας της αρχαίας φιλολογίας στο Ελσίνκι, κράτησε πάντα ζωντανό μέσα του το ιδεώδες της κλασικής τελειότητας. Έγραψε στα σουηδικά και μετέφρασε τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, μία κωμωδία του Μενάνδρου καθώς και αρχαία ελληνικά επιγράμματα. Άρχισε το ποιητικό του έργο με τη συλλογή Ιερή Φωτιά (1915) την οποία ακολούθησαν τα Ελληνικά (1917), Στο σπήλαιο (1920), Ηλιακό ημερολόγιο (1926), Ο ναός (1931) και Ασημένιο φθινόπωρο (1943), έργο πλούσιο σε προσωπικά στοιχεία, όπου ο ειδυλλιακός τόνος δίνει τη θέση του σε μια εσωστρεφή μελαγχολία. Έγραψε επίσης ταξιδιωτικές εντυπώσεις από την Ελλάδα και την Ιταλία.